Ik kreeg vaak de vraag hoe het nu gaat met Ayla. Sinds het overlijden van Yara en de komst van de baby zijn er uiteraard heel wat veranderingen zo in huis. Ayla kregen wij in 2012, toen wij Yara al in huis hadden. Ze is dus nooit ‘alleen’ geweest en ik was erg benieuwd naar de omschakeling voor haar en de reactie. Het is nu alweer 3 maanden geleden dat ze nu alleen thuis is en het leek me fijn een uitgebreidere update te schrijven over haar.
Hoe het met haar gaat? Eigenlijk beter dan verwacht. Nou heb ik het idee dat Ayla wel wist dat het slecht ging met Yara, aangezien ze haar laatste 2 dagen haar angstvallig met rust liet. Ik denk dat ze wel wist dat ze niet terug zou komen. Ze heeft zich eigenlijk heel snel aangepast en zoekt sinds dien steeds meer aandacht op. Dit was al het geval met mijn zwangerschap, maar eerst zat ze vaak boven en zagen we haar bijna niet beneden. Nu is ze eigenlijk áltijd hier.
Ze ligt te chillen in haar doos (zie laatste foto van dit artikel) of op de volgende manier zoals de foto hierboven. Daarbij als ik wakker word en ze hoort dit, komt ze gelijk miauwend van zolder af en haalt ze zich aan. Daarbij volgt ze me ook als ik naar boven/beneden ga en heb ik het idee dat ze een stukje rustiger is dan voorheen. Het is altijd al een schrikachtige kat, maar dat is nu een stuk minder geworden. Ook omdat ze wat meer vrijheid heeft nu. Yara was een portret opzich, waardoor we altijd deuren en dergelijke moesten dicht doen. ook als ik bijvoorbeeld ging douchen moesten ze beide de gang op. Nu hoeft dit niet meer en merk je dat Ayla wat rustiger beneden is en lekker kan blijven liggen in het zonnetje. Met visite is ze nog wel haar oude zelf, en verschuilt ze zich boven totdat de voordeur wordt dicht gedaan en iedereen weg is. Dan toont ze zich weer beneden.
Ook tijdens het kijken van een serie of lezen van een boek ligt ze vaker bij me. Ondanks dat ik Yara dus nog ontzettend mis, heeft de verandering haar eigenlijk wel wat uit haar schulp doen kruipen. Super fijn! Ook dat ze niet meer continu boven zit en toch echt wel van zich laat horen.
Over Ayla en de babykamer / mijn zwangerschap
Tijdens mijn zwangerschap merkte ik bij beide katten al verschil: vaker bij me liggen en ook echt wel in de gaten hebben dan er wat anders is. Voorzichtiger bij me liggen door mijn buik e.d. Nu met mijn verlof zal het nog wel erger worden met madam, aangezien ze graag op een kleedje bij of naast me ligt. Ze vind het ook prachtig als ik even in de babykamer ben. Ze gaat dan mee, liggen op het kleed zoals hierboven en maakt even een rondje langs alle dingen. Eventjes onder het bedje, je hoofd in de bak van de kinderwagen steken. Ze wil er overal gewoon even gezellig bij zijn.
Ook elke avond, als ik mijn buik in bed heb verzorgd komt ze even langs. Ze wacht dan netjes en zit dan te kijken wat ik aan het doen ben. Als ik klaar ben loopt ze naar mijn buik, geeft er een lik over en gaat dan de kamer uit. Zo ontzettend schattig, vooral aangezien ze eerst helemaal niet zo aanhankelijk was. Ik ben dan ook héél erg benieuwd hoe ze op de baby gaat reageren. Ze is namelijk niet zo’n fan van herrie/geluid dus als de baby gaat huilen denk ik dat ze zich uit de voeten gaat maken. Maar al met al is het dus super fijn en gezellig tijdens mijn verlof samen met haar thuis. ♥
Je ziet ook regelmatig gezellige en fijne foto’s voorbij komen via Instagram van haar.
Hebben jullie wel eens een huisdier verloren en hoe reageerde het overige huisdier hierop? Ik ben in ieder geval erg blij dat het zo goed met haar gaat..
Mijn website maakt gebruik van cookies, ik ben wettelijk verplicht je dit te laten weten. Niet die lekkere chocolade variant maar de cookies die persoonlijke gegevens opslaat.
En of, er bij ons ook dieren zijn gegaan waar een ander dier nog bleef en die ging dan zoeken, de kat bij mijn opa en oma ooit, zocht ontzettend naar de hond… het wende wel maar toch… onze Binkie die ging, en Banjer die achter bleef, die zocht ook… en na Banjer bleef Teigetje alleen, en die had er iets minder last van, die was blij als ik binnen kwam, hahaha ze bleef namelijk bij mijn moeder omdat ze inmiddels ooit tuin was gewend en mee nemen hier op de flat ging niet.
Ik ben erg benieuwd hoe ze het nu doet, want Teigetje vooral destijds met Eliza… als zij begon te huilen of jammeren, rende zij nog voor mij uit en zat al in het bedje te wachten en rondjes te draaien waar ik in godesnaam bleef! 😉 Beschermen juist….
X
Volgens mij heeft kat het prima. Volgens mij weten katten eerder van een zwangerschap dan de vrouw in kwestie zelf.
Bijzonder dat ze in de gaten had dat het niet goed ging met Yara. En fijn dat het goed met haar gaat! Ik kan er zó slecht tegen als diertjes dood gaan. Echt afschuwelijk vind ik dat. Daarom wilde ik ook eigenlijk geen dieren meer. Maar ja, toen zocht Spike een nieuw thuis dus nu heb ik toch mijn hart weer verloren, hè
Wat fijn dat het zo goed met haar gaat en wat een lieve foto’s! Ontzettend lief hoe ze op jou en het babykamertje reageert.
Het is nu al enkele jaren dat we katloos zijn. Maar wanneer we katten hadden, dan kwamen ze niet overeen. Steeds moesten we ze scheiden van hok omdat ze naar elkaar bliezen. Verschrikkelijk vond ik dat, want het was tenslotte steeds moeder en dochter/zoon. Het rare hebben we altijd gevonden dat de zoon niet op zoek ging naar zijn moeder toen die vermist was. Wanneer we de moeder in de tuin vonden voelden we wel verdriet bij de zoon/dochter. Ik mis onze katten nog steeds..
Bedankt voor de update.
Ooit had ik twee konijnen. Twee mannetjes, even oud, niet uit hetzelfde nest, en na een korte machtstrijd de beste kameraden. Toen Snuitje overleed, heeft Bruin een zomer lang elke dag in de tuin alle verstopplekjes van Snuitje nagelopen om te kijken waar hij toch zat.
De winter heeft hij binnen doorgebracht.
Bij de eerste zonnestralen mocht hij weer naar buiten. En weer maakte hij het rondje. Zoeken onder de afdekkap van de BBQ, die ene gang bij de pruimenboom, onder de bramenstruik. Best wel sneu eigenlijk.
Aw, zielig is dat dan he. Dat ze echt aan het zoeken zijn van ‘waar ben je toch gebleven?’ Hier is dat uitgebleven, hoewel ze in de eerste 2 weken wel meer aan het struinen en miauwen was. Maar zoals ik al zei merkte ik al dat Ayla wel doorhad dat het niet goed ging, aangezien ze ook angstvallig uit de buurt bleef van Yara.
Wat fijn dat het zo goed met haar gaat en dat ze lief reageert op de komst van de baby. Ik ben ook erg benieuwd hoe Ayla gaat reageren op jullie baby. Kan natuurlijk ook dat ze vlakbij blijft liggen uit een soort ‘instinct’, in plaats van weg te rennen voor het gehuil.
Liefs,
Marloes
Ik ben ook zeker héél erg benieuwd of ze heel anders gaat reageren dan dat we gaan verwachten.
Ah, wat lief hoe ze reageert op je buik en het kamertje! Ik heb wel eens een huisdier verloren, maar dat was dan het enige dier dat we op dat moment in huis hadden.
Dat lijkt me helemaal verschrikkelijk. Dan heb je gewoon een leeg huis, nu heb je toch nog iets van gezelschap.