‘Voel je je dan niet eenzaam?’
‘Enig kinderen zijn super verwend’
‘Ook zielig maar 1 kind’
‘Wanneer komt de 2de?’
Zo maar even wat uitspraken die ik al járen hoor. Vooroordelen. Eerst over mezelf en nu over Noa. Ik ben Saskia en ik ben enig kind. Net als mijn eigen kind. En ja, het blijft er maar bij 1. En ik snap nooit zo goed waar ik me voor moet verantwoorden? Nee ik ben niet zielig. Nee niet verwend en nee eenzaam heb ik me niet gevoeld. En ik ga ervan uit dat dit voor Noa ook gaat geleden in zijn jeugd.
Enig kind zijn is blijkbaar een ‘ding’ aangezien dit niet ‘de norm’ is binnen een familie. MAAR 1 kind? Mensen verwonderen zich daar blijkbaar toch altijd weer over. Sommige mensen nemen bewust maar 1 kind of er zijn medische redenen of… Ik vind het altijd zo stom er een heel verhaal over te moeten houden. Nee ik wil er gewoon maar 1. Tot mijn 25ste heb ik geen kinderwens gehad. Toen werd ik BEWUST zwanger van Noa en moest ik uitleggen waarom ik wél een kind wilde. En toen ik Noa in mijn buik had werd er al gevraagd wanneer de 2de zou komen. Like what? In mijn omgeving hoor ik het niet, aangezien iedereen weet dat ik maar 1 kind wil. Voor ons beide is ons gezin compleet. Voor de ene is dat met 3 of 6.. Een dikke prima. Iedereen moet doen wat hij zelf wil. Heb je geen kinderwens? Lekker niet doen door sociale druk of omdat iedereen om je heen gezinnetjes sticht.
Heb ik een eenzame jeugd gehad als enig kind? Nee zeker niet. Ik kon mezelf altijd vermaken en er konden altijd vriendjes mee naar huis om te spelen. Ook groeide ik op in een buurt waar veel leeftijdsgenootjes waren dus ik verveelde me nooit. Mijn beste vriend was onze kat en ik was altijd lekker op pad met mijn ouders, nichtjes/neefjes of vriendjes.
Maar ik word altijd zo moe van vooroordelen, in welke vorm dan ook. Al je buiten ‘de norm’ valt vinden mensen er altijd wat van en moeten dit blijkbaar ook delen. Ik kan er nog steeds niet over uit dat het ter spraken kwam bij de familie van een vriendin, ik ben enig kind. En dat er dan de opmerking moet worden gemaakt dat die altijd verwend zijn. Pardon? Nee Gerda. Toevallig hebben mijn ouders me geleerd om voor dingen te werken en dat niet alles zo uit de hemel komt vallen. Ik kreeg niet alles maar moest er voor werken/sparen. Dat dit bij een gedeelte niet het geval is weet ik, maar het over 1 kam scheren vind ik altijd zo vervelend. Vooral als mensen je niet kennen. Er zijn ook genoeg verwende kinderen met een gezin van 2 of 3. Ja, met één kind is het makkelijker. Noa krijgt als we gaan winkelen soms iets kleins. Dit kan, aangezien ik er niet 3 mee heb. Ik snap dat dit ook een voordeel is voor hem. Maar hij moet zelf centjes sparen om zo te leren dat niet alles zomaar vanzelf komt. En ja, hij is pas 5 maar hem dit meegeven vind ik heel belangrijk. Dop je eigen boontjes.
Ook ben ik nog steeds verbaast na al die jaren dat we in een felicitatiekaartje van onze trouwdag kregen: en nu komen zeker de kinderen? Ik. Die toen der tijd helemaal geen kinderwens had. Waar bemoei jij je in hemelsnaam mee? Misschien zijn wel al jaren bezig en lukt het niet. Strooi je lekker zout in een wond. Of hoe het toen der tijd voor mij was dat ik ze gewoonweg niet wilde. Ik snap oprecht zulke vragen dus niet.
Of als je dan een oud collega tegen komt, na jaren en in een gesprek om even bij te praten – over koetjes en kalfjes – ineens de vraag op komt: ‘En? Nee geen tweede?’ waar Noa note bene bij zit. Dan staat er echt waarschijnlijk een groot vraagteken boven mijn hoofd met mijn mond wijd open. HOE bedenken mensen dit? En waarom moet ik daarop antwoord geven? Ons gezinnetje is compleet.punt.
En over Noa? Ik denk dat hij niets te kort komt. Hij is een sociaal dier, heeft veel afspraakjes/aanspraak op school en zijn zwemles. Er kan altijd wel een speeldate mee (alleen even de eerste weken van school niet #wennenaanhetritme) Hij kan prima zelf spelen met zijn LEGO of in een fantasiewereld zitten met zijn figuurtjes. Maar ook vind hij het gezellig met ons een spelletje te doen of ergens af te spreken om te spelen. Ik denk dat iedere jeugd, enig kind of niet zo zijn voor en nadelen heeft.
Ik heb het idee dat het soms nooit goed is. Heb je 1 kind wordt er alweer om de volgende gevraagd. Heb je geen kinderen is dit blijkbaar ook vreemd. Heb je een gezin van 6 vragen ze of je er een kurk in doet want ‘het zijn er wel veel’ Het moraal van het verhaal? Doe lekker je eigen ding, leef je eigen leven. Iedereen vind toch ergens wat van 😉
Heb jij broers en zussen?
*Of heb je ook te maken met vooroordelen?
Mijn website maakt gebruik van cookies, ik ben wettelijk verplicht je dit te laten weten. Niet die lekkere chocolade variant maar de cookies die persoonlijke gegevens opslaat.
Nou inderdaad, ik denk dat dit iets is waar mensen altijd wel iets op kunnen bedenken om te zeuren. Ik hoop dat wij ook een kindje mogen krijgen, maar wel echt eentje, niet meer. Ik ben er ook van overtuigd dat daar niets mis mee is 🙂
Ach, al dat commentaar, iedereen vindt wel ergens iets van en van iets weer iets anders! Niets van aantrekken. Je wil niet weten hoe vaak ik opgetrokken wenkbrauwen kreeg (en krijg) wanneer ik vertel dat ik erg blij ben dat ik geen kinderen heb, daar rust ook een taboe op volgens mij.
Zoals je weet ben ik ook enig kind. Al heb ik niet helemaal dezelfde ervaring als jij. Soms vond ik het namelijk wel eenzaam. Ik heb zelfs op een lijstje aan Sinterklaas om een broertje of zusje gevraagd. Ik ben ook iemand die gewoon niet graag alleen is (of was, tegenwoordig gaat het wel wat beter). Ik ben absoluut een sociaal dier. Misschien dat ik het daarom soms ook wat eenzaam vond. Daarnaast was ik ook vaak een pispaaltje op school en had ik met periodes ook geen vriendjes of vriendinnetjes. Dat maakte het niet makkelijker.
Toch begrijp ik het wel als iemand maar één kind heeft. Het lijkt mij enorm pittig. Ik heb dan ook bewust geen kinderen (om allerlei (gezondheids)redenen). Het klopt ook dat je het voor niemand goed kan doen. Dat is gewoon zo en die nadruk wordt er door social media alleen maar meer op gedrukt. Dus hoe sociaal is social media, he?
Ik ben zelf ook enig kind en heb dat nooit als een nadeel ervaren. Nu ik ouder ben, denk ik weleens dat het leuk zou zijn geweest om een broer of zus te hebben waar je eventueel de zorg voor je ouders mee zou kunnen delen, maar aan de andere kant, ik weet ook dat broers en zussen het niet altijd met elkaar kunnen vinden en dat je er dan ook alleen voor kunt staan, dus ja, het is gewoon zoals het is en ik kan terugkijken op een mooie kindertijd en heb ook nu nog steeds een goede band met mijn ouders.
Ik denk dat ik allebei de situaties meegemaakt heb. Ik ben de jongste van zes kinderen (2 jongens, 4 meiden) dus ik herinner me de drukte en gezelligheid van een groot gezin. Maar ik ben ook een nakomertje (er zit 9 jaar tussen mij en de zus boven mij) dus de oudste trouwde toen ik vijf was en tegen dat ik dertien was, was ik als enige kind nog thuis. Alles heeft zijn voor- en nadelen.
Ik had zelf graag meer kinderen gehad, maar ja.. ik kwam geen papa-materiaal meer tegen. Er heeft trouwens nooit iemand gevraagd of en wanneer er een tweede kwam. Nooit bij stil gestaan maar waarschijnlijk is dat dan weer een rare vraag aan een alleenstaande moeder. Overigens vroeg mijn dochter wel eens waarom ze geen broertje of zusje had. Dan antwoordde ik altijd dat zij zó lief en leuk was dat nog een baby alleen maar tegen kon vallen. Ze biechtte laatst op dat ze dat jarenlang geloofd heeft.
Het is ook niet zo dat je per se automatisch beste vrienden bent met je broer(s) en/of zus(sen). Ik heb een broer, maar wij hadden totaal geen goede band. Nu is het wel anders gelukkig, maar ik herinner me nog als kind dat ik vaak wenste dat ik geen broer had en ik ben vrij zeker dat hij er ook zo over dacht toen :p
Ik vind het ook vervelend, al dat gezeur altijd. Laat mensen toch gewoon gerust. Het is nog iets anders als iemand vraagt of er nog een kindje komt en dat je merkt dat het vanuit oprechte interesse is of om een gesprek aan te gaan. Persoonlijk vind ik dat niet zo erg, maar je merkt bij veel mensen dat het gewoon vanuit een soort nieuwsgierigheid/binnen gluren is en daar kan ik niet tegen. Bemoei je met je eigen huishouden.
Helaas hebben mensen in deze tijd inderdaad altijd wel ergens een mening over. Of het nu over dit onderwerp is of over andere onderwerpen. Heel erg jammer!
Wat je schrijft: je kan het nooit voor iedereen goed doen.
Het lijkt inderdaad wel alsof twee perfect is en alles wat daarvan afwijkt, niet oké is. Belachelijk natuurlijk want of en hoeveel kinderen je wil /kan hebben, dat is toch (een van) de meest persoonlijke keuzes die er maar kan zijn?
Wij hebben bewust geen kinderen. Niet omdat ik er een hekel aan heb, zeker niet, maar ik heb er gewoon de energie niet voor. Maar dat begrijpen mensen niet, zelfs niet degene die het dichtst bij zouden moeten staan en steunen in plaats van veroordelen.
Ik heb zelf drie zussen en een broer. Als kind vond ik dat niet zo fijn, zo’n groot gezin maar nu vind het ik wel leuk.
Ik heb twee jongere zusjes en heb zelf vijf kinderen. Het is zoals je schrijft: er is altijd wel iemand die commentaar heeft.