Het bewust bloggen passeert hier nog al eens. Ik benoem vaak in (samenwerkings)artikelen een disclaimer dat Noa, wij of derden niet zichtbaar zijn. Ik heb jaren geleden zelf de keuze gemaakt om bewuster te gaan bloggen. Eerst deelde ik alles. Van wanneer tot wanneer we op vakantie waren, de namen van iedereen en foto’s deelde ik ook te pas en te onpas. Ergens voelde het niet fijn en daar had ik achteraf gelijk in. Ooit heb ik van een bekend een negatieve reactie gehad, ondanks dat ik zo bewust mogelijk blogde. Toen kregen we Noa en is het eigenlijk nóg bewuster geworden. Ik neem jullie graag mee in het hoe en waarom. En hoe creatief je ervan wordt 😉
Privacy redenen
Laat ik voorop stellen dat iedereen lekker moet doen wat hij/zij wil. Deel je alles op internet en voel je je er goed bij? Lekker doen. Doe je het soms of geheel niet? Ook doen. Er is zeker geen goed of fout, maar ik wil met dit artikel uitleggen waarom ik deze keuzes heb gemaakt.
De voornaamste reden waarom ik bewust blog is privacy. Zowel voor mezelf als mijn gezin. Je weet immers nooit wie er mee leest. Ondanks dat ik een persoonlijk lifestyle blog heb en het belangrijk vind persoonlijk te bloggen, ga ik hier heel bewust mee om. Ik weeg af wat ik wel en niet deel. Ik gebruik altijd mijn eigen foto’s maar maak dat er eigenlijk niet alles op te zien is. Is het te persoonlijk over Noa? Of over mijn man. Mijn werk? Of over een persoonlijk deel van mij? Soms deel ik het wel. Soms niet. Soms gedeeltelijk of soms achter een wachtwoord.
Te persoonlijke dingen achter een wachtwoord
Té persoonlijke stukjes die ik wel graag deel verschijnen achter een wachtwoord. De laatste jaren heb ik zeker ook wat persoonlijke, publieke artikelen achter een wachtwoord geplaatst. Te lezen in mijn disclaimer: Tevens staan té persoonlijke stukjes ook beveiligd online. Mocht je het (algemene) wachtwoord willen hebben kan je me altijd een emailtje sturen. Graag met je naam en blog erbij, zodat ik weet aan wie ik het wachtwoord vrij geef. Tevens verzoek ik het wachtwoord voor jezelf te houden. Het is fijn met een clubje die ik ‘ken’ sommige dingen wel te kunnen delen en hierop fijne reacties te krijgen. Bedankt hiervoor, jullie weten wie jullie zijn 💖
Ik heb namelijk wel eens een negatieve noot meegemaakt. Eentje waardoor het niet meer goed voelde te bloggen. De énige keer dat ik echt het gevoel had van stoppen of doorgaan. Het voelde zó ontzettend rot hoe er werd gereageerd en ik was toen der tijd ook nog eens zwanger #ietsmethormonen Uiteindelijk ben ik doorgegaan, maar wel op een nog bewustere manier. Ik ben ontzettend blij dat ik na 16 jaar en na dit incident nog steeds zóveel plezier eruit haal en dit hierdoor niet is verdwenen.
Creativiteit door de jaren heen
Dat je creatief hiervan gaat worden hoef ik vast niet uit te leggen. Ik hou er rekening mee met foto’s maken. Op vakantie, door de weeks, als ik een foto voor een artikel in mijn hoofd heb. Ik maak foto’s van de achterkant, knip foto’s bij zodat het niet geheel te zien is. Of omgevingsfoto’s zodat het sowieso niet lastig is deze te delen. Ik hou er rekening mee dat het toch persoonlijk blijft maar wel binnen mijn eigen kaders. Ik heb niet de behoefte (meer) om foto’s en alles te delen online. Wat online staat blijft online en dit is niet iets wat ik fijn vind. Ook gaan soms samenwerkingen niet door, doordat er een persoonlijke foto wordt gevraagd. Jammer, maar niet erg want dit is iets waar ik zelf voor heb gekozen. Gelukkig zijn de meeste bedrijven wel flexibel hierin en is dit bespreekbaar. Onze achternaam weghalen van stickers of een gepersonaliseerde fles bijvoorbeeld. Of items voor Noa, waarbij hij het dan vast heeft of aan maar dan toch een soort van onherkenbaar. Ik heb een algemene voorwaarden formulier gemaakt die ik stuur naar bedrijven; en hier wijk ik niet van af. Ondanks dat dit dan betekend dat ik die ene hele toffe samenwerking niet in de pocket heb.
In de sidebar staat ook een getekende foto van mij. (Gewonnen jaren terug met een winactie) Deze staat ook ingesteld als Gravatar, die naast reacties komt die ik plaats op blogs. Hier had ik eerst ook ‘onherkenbare foto’s’ van mezelf. is dus wel een stukje van mezelf maar dan toch niet zo herkenbaar.
Wat ik niet op mijn blog laat zien in een notendop
Noa. Zijn gezicht, zijn 2de naam. Onze achternaam. M. (mijn man) in beeld en zijn naam heb ik na een aantal jaren overal aangepast. Mijn werkgever(s). Ikzelf ben ook nooit zichtbaar in beeld. Ook onze familie en dierbaren hou ik zoveel mogelijk rekening mee dat deze niet in beeld komen, of ik vraag het na of ik naam/gezicht in beeld mag brengen. Ook onze woonplaats is niet te vinden en ik ben erg voorzichtig met bijvoorbeeld Noa zijn school, vriendjes etc. Ik maak hier een hele bewuste keuze in en merk dat ik zeker 2x nadenk voordat ik iets plaatst.
Wat vragen over bewust bloggen
Deel je Noa onherkenbaar in beeld op alle social media of alleen op je blog?
Ik deel eigenlijk overal Noa onherkenbaar in beeld. Heel soms op Facebook maar dit is echt heel sporadisch en verdwijnt vaak weer. Op mijn Instagram deel ik veel over hem maar staat zijn gezicht onherkenbaar in beeld. Verder gebruik ik social media niet zo heel veel, het meeste gebruik ik mijn blog als uitlaatklep.
Op welke manier maak je de foto’s onherkenbaar?
Ik maak de foto’s van de achterkant of knip het zo bij dat je alleen de onderkant ziet. Op mijn social media staat het vaak met een beertje over zijn gezicht of een balk met het verschuifbare hartje. Die past precies over zijn ogen heen 😉 Ikzelf en M. deel ik wel zichtbaar op Instagram. Ik heb dan ook een slotje erop en deel dit dus alleen met mijn volgers, niet open & bloot. Ook zoiets waar samenwerkingen soms op spaak lopen.
Heb je weleens aan je keuze getwijfeld?
Eigenlijk niet en voelt deze keuze al jaren erg goed. Toen ik net begon met bewuster bloggen heb ik wel even getwijfeld waar mijn grens lag. Wat deel ik wel en wat niet? En waarom? Toen ik hier wat duidelijkheid in had was het voor mij juist fijn om het op deze manier te doen. Dit maakt persoonlijk bloggen voor mij fijn, ondanks dat ik ook een stukje anonimiteit wil behouden.
Vind je het niet jammer dat je sommige foto’s niet kan delen?
In 1 woord: NATUURLIJK. Ik heb een prachtig kind *al zeg ik het zelf en deel dit graag. Noa vindt het altijd super leuk om op de foto te gaan en gaat hier dan ook helemaal voor staan. We hebben de leukste foto’s samen maar toch kies ik ervoor om dit niet te doen. Hij kan nog niet overzien wat internet is met foto’s die je erop plaatst, dit zal zeker als hij oud genoeg is ook een onderwerp zijn in onze opvoeding. Ik probeer dus zoveel mogelijk foto’s lekker te delen met bekenden via Whatsapp.
Krijg je weleens negatieve reacties op bewust bloggen?
Soms van bedrijven. Verder heb ik het eigenlijk niet meegemaakt. Alleen die ene vervelende reactie, voordat persoonlijke stukjes achter een wachtwoord stonden. Hierdoor, ondanks de cryptische manier van schrijven herkende ze zich hier blijkbaar in. I.v.m. bewust bloggen ga ik hier dus ook niet verder op in 😉
Mijn website maakt gebruik van cookies, ik ben wettelijk verplicht je dit te laten weten. Niet die lekkere chocolade variant maar de cookies die persoonlijke gegevens opslaat.
Dat doet me beseffen dat ik je weer eens om het paswoord ga moeten vragen vermits ik het opnieuw vergeten ben. Een echte zeef heb ik ondertussen als brein. Van mij staan er af en toe wel herkenbare foto’s op mijn blog maar van anderen zal ik dit enkel doen indien ze me daar toestemming voor hebben gegeven. Manlief wil bijvoorbeeld geheel anoniem blijven dus die blijft lekker manlief. Ik denk dat ik op zich wel vrij persoonlijk blog maar ik ga bijvoorbeeld op gezondheidsvlak niet al mijn aandoeningen opsommen in een blogpost. De impact van mijn gezondheid op het lezen én het bloggen zal dan weer wel vermeld worden. Bij dat soort blogposts denk ik steeds na over wat ik wel/niet online wil plaatsen.
Ik snap het helemaal. Ik gooide vroeger ook alles op mijn weblog en ben daar ook heel lang mee doorgegaan. Maar inmiddels is mijn dochter volwassen en heeft ze een baan dus ik ben daar veel voorzichtiger in geworden. Maar dingen achteraf wijzigen doe ik eigenlijk nooit. Ik houd nu wel rekening met de privacy van de mensen over wie ik schrijf.
Ik vind het alleen maar verstandig dat je het gezichtje van je zoontje afschermt, want hij is nog zo jong dat hij die keuze niet zelf kan maken. En ja, ook ik deel niet alles, ik vertel bijna nooit iets over mijn werk behalve dat het druk is, maar niet wat voor werk ik doe en wat er soms allemaal speelt. Dit geldt ook voor dingen in mijn privé leven. Ooit wel eens wat gedeeld maar daar kreeg ik toen een paar nare reacties op en sindsdien bespreek ik dat alleen met familie/vrienden, maar deel ik het niet meer online. Ik plaats wel foto’s waarop ik en ook mijn vriend te zien zijn, maar van anderen bijna nooit, en anders altijd met toestemming. Het is tenslotte mijn blog en niet iedereen zit erop te wachten om open en bloot ergens gedeeld te worden.
Ik ben me altijd erg bewust van mijn kwetsbaarheid en ben dus zeker voorzichtig met wat ik deel. Wel deel ik foto’s van mezelf waarop ik herkenbaar ben. Wat goed dat jij e r ook zo bewust mee omgaat.
Wat ontzettend goed van je dat je hier echt goed over nadenkt!! Ik merk dat ik het echt lastig vind, omdat ik in mijn ‘offline’ leven erg open ben.
Het is ook zeker lastig aangezien ik ook een open boek ben offline, maar ik ben er toch heel erg bewust mee bezig wat ik hier allemaal online wil delen.
Mooi geschreven, en fijn dat deze keus voor jou goed voelt en dat je daar dan ook gewoon voor gaat! Zelf blog ik ook wel bewust, maar wel herkenbaar. Ik heb mijn volledige naam niet op mijn blog of onder reacties staan, zodat je niet meteen bij mijn blog uit komt als je mijn volledige naam invoert op google. Andersom vind ik het geen probleem, je kan vanuit mijn blog prima achter mijn volledige naam komen en dat is helemaal oke wat mij betreft. Ik deel veel, maar heel veel ook niet, ik denk zeker na over wat ik wel en niet deel. Namen en foto’s van anderen deel ik nooit, tenzij met toestemming, maar eigenlijk gewoon nooit.
Ik vind het heel goed dat je erover nadenkt over wat je wel en niet deelt en wat voor foto’s je deelt. Ik deel sinds kort ook persoonlijke verhalen op mijn blog, maar heb er bewust voor gekozen om anderen er niet in te betrekken. Ik heb wel één foto van mezelf waar ik zichtbaar op sta, maar daar houdt het dan ook bij op. Ook denk ik goed na over wat ik over mezelf wil delen, want je weet maar nooit wie meeleest.
Vroeger deelde ik ook alles, maar heb dan ook eens een mailtje gekregen van iemand en was daar nogal van geschrokken, ook al was het een positieve mail. Ik heb dan mijn posts allemaal offline gehaald en terug online gezet nadat ik ze had aangepast. Ik vind het soms ook wel wat jammer dat ik de kleine zijn gezichtje niet deel, maar hij kan er zelf nog niet over beslissen, dus voor nu is dat het beste.
Mijn man zei een tijdje terug dat ik niet altijd een sticker over zijn hoofd hoefde te kleven als ik een foto deelde, dus dat doe ik nu niet meer, maar ik let er wel op dat ik gewoon een ander soort foto’s maak, zonder hoofd erop. Als er andere mensen op staan, vraag ik het altijd of de foto online mag en of ik hun gezicht onherkenbaar moet maken.
Net als Simone zit ik er niet zo mee in dat ik zelf herkenbaar ben, maar het is zoals jij zegt: je moet doen waar je je goed bij voelt.
Voor mij is dit heel herkenbaar, want ik ben ook heel bewust met wat ik wel en niet deel op mijn blog bezig. Ik probeer vooral de privacy van mensen om me heen te beschermen. Ik deel wel eens een grappige anekdote over mijn vriend of iemand anders, maar verder houd ik alle persoonlijke dingen voor me. Ook voor mezelf heb ik daar duidelijke grenzen in. Ik deel weekdagboekjes over hoe mijn weken eruit zien, maar ook die vul ik met wat ik gedaan heb en anekdotes, dus ik bescherm een stuk van mezelf wat ik niet wil delen. Ik schrijf nooit namen van vrienden/familieleden/etc. op en sommige verhalen die ik best zou willen delen, houd ik voor mezelf, omdat ik niet wil dat iemand het leest en zich er rot door voelt. Persoonlijk bloggen geeft wat mij betreft een kijkje in iemands leven, maar ik ben me er heel bewust van dat dat maar een stukje is. En ik vind het niet meer dan normaal dat je bijvoorbeeld niet uitgebreid over een ruzie met je partner schrijft of problemen in de familie, dat gaat niemand wat aan. Maar wel belangrijk om dat in je achterhoofd te houden als je blogs leest, omdat ze toch (onopzettelijk) een wat vertekend beeld kunnen geven.
Toevallig hadden we het er laatst nog over, hé Sas! Ik vind het helemaal begrijpelijk hoor. Ik ben ook wel bewuster gaan bloggen sinds ik heb gewerkt bij een gemeente. Daardoor heb ik ook wat artikelen achter een slotje gezet en mijn man en anderen scherm ik af (tenzij ik toestemming heb om het te delen). Foto’s van mezelf deel ik wel gewoon, omdat ik dat geen punt vind (mits ik de foto toonbaar vind natuurlijk). Ik werkte bij een hele grote gemeente en ik heb er echt geen moeite mee als mensen wat over mij weten, maar ik werd wel eens geconfronteerd op het werk door een artikel (niet in negatieve zin) en dat ik dacht: ‘Oh, er wordt dus echt meegelezen!’. Toen ben ik er bewuster van geworden dat ik niet wil dat letterlijk iedereen alles kan lezen.
Ik denk dat het alleen maar goed is om bewust te zijn van de mogelijke risico’s. En het hangt er natuurlijk ook van af waar je over blogt en wat je doel is. En daarbij moet je jezelf ook afvragen wat je wilt delen en of dat je privacy waard is.