Lieve Noa…

… vandaag is de dag dat je alweer 1 jaar wordt. Wat gaat de tijd toch hard. Als dit artikel online komt werd je precies geboren: om 09:15. Ik kan de woorden eigenlijk niet echt vinden (en dat is voor mij heel wat – ik zit nooit verlegen om woorden) om te omschrijven wat dit eerste jaar als mama met me doet en heeft gedaan. Nooit had ik kunnen denken toen jij op mijn borst werd gelegd dat het zó zou zijn.

Ik herinner me nog goed alle darmkrampjes, kusjes, knuffels en zorgen die er in het begin waren. Want we doen eigenlijk maar wat. Als je moe was, huilde of krampjes had; zaten we úren lang met je te wiegen. Te kroelen. Te zorgen. We bakerde je in, zongen liedjes en fluisterde lieve woordjes. Korte nachten, nog kortere nachten en nog meer liefde voor jou.

Het omgooien van eet schema’s: flessen eraf, boterhammen erbij… Het doorkomen van je eerste tandjes. Dat je vorige week ineens besloot dat los lopen een aantal stappen wel een goed idee was. Waar is de tijd gebleven dat je een klein hummeltje was en je verdronk in mijn armen. Nu kan ik je amper nog beethouden met je +8 kilo.

Blijf dat mannetje dat goed weet duidelijk te maken als je iets niet wilt (of juist wél wilt)
Blijft dat mannetje die alles aandurft en gewoon ineens zijn handen los laat omdat je graag dingen zelf wilt doen
Blijft dat mannetje dat als een clown grappen aan het maken is en kan schaterlachen
Blijf dat mannetje dat niet tegen kietelen kan
Blijf dat mannetje dat ontzettend blij kan worden van boekjes lezen en water
Blijf dat mannetje dat kan genieten van de kleine dingen, zoals een stukje banaan of samen zingen.
Blijf dat mannetje dat zorgeloos, makkelijk en tevreden is in het leven.

Blijf alsjeblieft jezelf en geniet van wat het aankomende jaar voor je in petto heeft, want wij gaan dat zeker doen.

Vandaag gaan we genieten met zijn opa’s en oma’s van zijn eerste verjaardag.
Bizar hoe snel dit jaar is omgevlogen. Papa en mama houden van je 🎔