Het corona virus houdt iedereen in zijn greep. Tot 1 Juni zijn er door de regering maatregelen genomen. Maatregelen die nodig zijn, maar wel even slikken waren. Er zijn zeker in deze periode een aantal dingen lastiger geworden dan anders. Dingen die normaal als vanzelfsprekend voelen en er nu ineens niet meer zijn of kunnen. En hoewel ik eigenlijk weinig over het corona gebeuren deel, wil ik jullie wel even meenemen in de dingen die ineens lastiger zijn geworden hierdoor.
Het op werk aanwezig zijn en risico lopen Ik heb een vitaal beroep en ben er graag voor de kinderen. Wel is het erg dubbel om op werk te zijn; kinderen die toch gebracht worden ondanks symptomen. Die je moet bellen en waardoor ik zelf toch meer risico loop. Daarnaast is het heel erg wennen en lastig om zo ontzettend weinig kinderen te hebben. Super fijn om alles schoon te maken en mijn administratie op orde te hebben, maar dit is met een aantal dagen wel klaar. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe het de periode tot 1 Juni gaat worden ingevuld. Tot nu toe wordt er wekelijks een rooster opgesteld waarbij ik 3 dagen op werk ben en 1 dag thuis werk.
Kinderen/collega’s geen high five of knuffel meer geven Het is vanzelf sprekend: kinderen een high five geven als de weggaan. Of een knuffel. Mijn collega’s knuffelen als ze binnen komen… Het is nadenken over het feit het niet meer te kunnen doen. Ik ben iemand die dat erg fijn vind en nu kan dat ineens niet meer. Ook zodra ik thuis kom was ik eerst mijn handen. Handen wassen was iets wat ik sowieso al door mijn werk al deed, maar nu let ik er nog extra op.
Leuke dates met vriendinnen Er stonden heel wat fijne dates met vriendinnen gepland. En ik mis ze zeker wel! Gelukkig is er zoiets als social media en Whatsapp waardoor je wel met elkaar in contact blijft gelukkig. Maar het is toch zeker anders… Ik mis het lunchen bij bagels & beans of een theetje doen bij elkaar thuis. Ik mis het face-to-face met elkaar praten. Knuffelen, dingen delen. Ik mis het gekke foto’s maken en lachen tot er tranen over mijn wangen lopen.
Gewoon rondlopen zoals normaal is er niet meer bij. Als ik naar buiten ga denk ik eerst even na. Heb ik het écht nodig en zo ja; probeer ik zoveel mogelijk afstand te houden in winkels van mensen. Ook op straat kijk ik extra uit en Noa hou ik wat meer binnen. Het winkelen is niet meer even lekker slenteren en van alles bekijken; ik winkel doelgericht en ga dan na het afrekenen direct naar buiten/naar huis. Ik geniet dan ook extra van mijn skate ritten, die ik maak in de polder waar bijna niemand loopt/rijdt.
Maar vooral: de onzekerheid. Zoekend naar een ritme. Op werk krijg ik per week te horen wat mijn rooster is. Onze vakantie in Juni kan naar alle waarschijnlijkheid niet doorgaan. En hoe gaat de eerste verjaardag van Noa eruit zien? Ik ben iemand die altijd graag wil weten waar ik aan toe ben. Maar we laten het maar los. Ik zie alles wel op me af komen en probeer mee te gaan met de flow. Maar het maakt het er soms niet makkelijker op…
Note: Dit is een artikel over mijn gevoel van de dingen die ik lastig vind er zijn inderdaad ergere dingen gaande nu. Zolang we met z’n alle maar gezond blijven. Dit neemt niet weg dat ik elke dag extra dankbaar ben en stil sta bij de mooie, kleine dingen. Eigenlijk net als normaal. We hebben meer tijd samen, als gezin in de weekenden en ik probeer zeker met Noa een ritme aan te houden voor zijn rust en regelmaat. Er zijn ondanks dat het vervelend is (voor iedereen) zijn er toch een hoop positieve punten. Hopelijk blijven we hier bewust van want lichtpuntjes zijn er altijd.
Artikel idee 1/2
Zijn er dingen die jij nu extra mist?
Mijn website maakt gebruik van cookies, ik ben wettelijk verplicht je dit te laten weten. Niet die lekkere chocolade variant maar de cookies die persoonlijke gegevens opslaat.
Ik vind het vooral lastig nu ik zwanger ben en al een tijdje niet meer bij mijn oma ben geweest. Ze is bijna 92 en dementerend. Op dit moment alweer vergeten dat ik zwanger ben. Heel jammer. Ik kies in dit geval voor veiligheid voor haar en mij.
Net als het zien van vriendinnen, de zwangerschapsgroepsafspraken etc. alles is anders op dit moment. Alles voor het goede doel. Gezond blijven.
Gezien mijn werk, vitaal beroep apothekersassistent, kom ik liever zo min mogelijk overal. Hooguit voor de boodschappen, af en toe een rondje met de hond en zo veel mogelijk afstand houden.
Kan me voorstellen dat het heel dubbel en zwaarder is met een zwangerschap. Vooral als je dierbare niet meer zo vaak ziet in deze bijzondere tijd.
Knap ook dat je onder deze omstandigheden nog aan het werk bent met een vitaal beroep. <3
Ik vind het vooral heel onwennig omdat je er ook geen einddatum op kan plakken. Hopelijk komt die er snel maar het niet weten en dus ook niet kunnen beginnen aftellen voelt wel raar aan. Zelf mis ik vooral het buiten komen. Ik ben ondertussen al een tijdje totaal niet buiten geweest (niet om te gaan wandelen of fietsen, niet om boodschappen te doen, … ) en dat voelt toch ook aan als een gemis. Plus iemand een spontante knuffel kunnen geven. Mijn man heeft ondertussen wsl het gevoel dat hij met een knuffelstalkster samenwoont want vermits hij de enige is bij wie ik het wel mag/kan doen krijgt hij er nog meer als anders. 🙂 Maar ook zoals jij al zei de leuke afspraakjes met vriendinnen, op bezoek gaan bij je familie, …
<3
Wat je zegt, verjaardagen, en ik heb er twee hele belangrijke waarvoor ik nu niet op pad wil gaan, daar zag ik ontzettend naar uit om dat wel te doen, maar het cadeautjes shoppen gaat nu even in de kast. En wel, voor mijn kleinzoon, 9 april 2 jaar… en mijn eigen dochter, 6 mei 28… ik bedoel… kom op! Ik heb maar 1 kind, en 1 kleinzoon, en dan dit, ja er zijn ergere dingen, maar voor mij, ernaar uit zien, en dan….. kan het niet.
Ik ga zo even bij Intertoys kijken, zien of ik de Little Dutch autobaan kan laten bezorgen bij haar.
X
Ik vind het best moeilijk dat ik niet gewoon naar mijn moeder kan, of met familie/vrienden afspreken en dat je mensen niet kan knuffelen. En het op straat lopen is ook zo raar en anders. Zo alert en met grote bogen om mensen heen. En ik mis het dat de bibliotheek en zoveel winkels niet meer open zijn. Zo’n rare en onzekere tijd dit!
Ik werk nu al 2 weken volledig thuis en mis vooral het sociale aspect van mijn werk. Ook stonden er een aantal leuke uitjes met vriendinnen gepland en dat is nu natuurlijk ook weggevallen. Ook onze vakantie in juni staat op losse schroeven en verplaatsen we waarschijnlijk naar het najaar. Ik merk dat ik vooral erg onrustig word van alle nieuws, maar ook het gevoel dat ik nergens grip op heb en dat die onzekerheid behoorlijk knagend is. Het is helaas zo, hopelijk komen we allemaal gezond door deze periode heen.
Ja onze vakantie en eerste verjaardag van Noa gaat ook zeker iets zijn waar we waarschijnlijk niet heen kunnen en anders vieren. Lastig die onzekerheid, maar iedereen heeft hier last van. Sterkte en ik hoop inderdaad dat we er allemaal gezond doorheen komen.
Ik vind het ook een hele lastige tijd vol onzekerheid. Het voelt soms bijna alsof je in een slechte film bent beland. Maar het is nu echt aanpassen en hopelijk wordt het snel beter.
Ai dat is lastig als je zoveel nood hebt aan fysiek knuffelen. Ik ben iemand die niet graag aangeraakt wordt, dus daar heb ik nu totaal geen last van 😀
Maar ik mis wel mijn collega’s. Ik ben alleenstaand en hoewel ik graag alleen ben en zeer introvert ben, mis ik toch mijn collega’s.
Snap dat je er dan geen last van hebt, ik moet nu echt bij álles nadenken. Oh Sas, niet knuffelen. Oh niet beetpakken. Zowel met collega’s maar vooral met kinderen. Die knuffelde ik altijd als ze naar huis gingen…
Akelig allemaal, he? Vriendje-lief behoort tot een risicogroep dus ik probeer het virus niet mee naar huis te nemen en zo min mogelijk mensen te zien. Maar ik mis mijn moedertje. Ze is 88 woont in Brabant. Morgen ga ik tóch naar haar toe. Alleen. Dan ga ik in haar tuin werken. Dan kunnen we door het raam naar elkaar zwaaien. Iets is beter dan niets.
En vorige week is dochterlief naar kantoor gekomen. Ik was daar maar alleen en het is een groot kantoor. Dus we hebben – met minimaal twee meter afstand – even bij gekletst. Was toch fijn haar even te zien. Maar zodra het weer kan knuffel ik haar én mijn moeder helemaal plat.
<3333
Geniet toch even van de 'afstandelijke' tijd met je mams. Kan me voorstellen dat het lastig is, ook met de risicogroep & je dochter. Allemaal voor een goed doel en hopelijk wordt snel weer alles 'normaler'
Ik mis het onnadenkend naar buiten wandelen … En het werken aan mijn keukentafel op een stoel die leuk is voor een maaltijd en wat nakletsen, maar beslist niet de prijs voor beste kantoorstoel gaat winnen.
Nou ja, het schijnt voor een goed doel te zijn.
Ja gek is dat he, het nadenken bij ‘normale’ dingen zoals een ommetje. Lastig is dat inderdaad. Laten we ervan uitgaan dan alles snel weer ‘normaal’ gaat zijn en dat het inderdaad voor een goed doel is.
Ik herken dit wel. Ik werk thuis, maar ik mis mijn collega’s wel. Ik baal dat het etentje met mijn zussen niet door kon gaan, ik zie ze al zo weinig omdat we allemaal zo ver uit elkaar wonen. ik mis het schminken, het even bij een vriendin langs gaan, mijn hondenwandelgroepje. En ik vrees het ergste voor een paar leuke dingen die ik nog in de planning had voor de komende tijd 🙁 Maar ik ben er van overtuigd dat we er wel doorheen komen idd. Er zijn zeker ergere dingen, maar dat betekent niet dat je niet mag balen.
<3
Ik mis ook vooral de ‘kleine’ dingen als bij een vriendin langsgaan of samen iets gaan drinken. Dat alle events zijn gecanceld is ook jammer, maar vind ik minder erg. Ik zou gewoon graag zonder nadenken bij mijn papa op bezoek kunnen gaan of bij een vriendin samen op de bank een filmpje kijken of zo. Want zoals je zegt: het is toch anders digitaal.
Lastig is dat inderdaad. Hopelijk gaan we met de maatregelen de goede kant op, zodat snel weer alles ‘normaal’ is. Knuffel<3
Ik vind de onzekerheid ook wel heel moeilijk. Het niet weten waar je aan toe bent. De lessen gaan opeens digitaal en buiten is het uitgestorven. Het voelt zo onwerkelijk. Maar tegelijkertijd geloof ik dat we ons hier ook wel weer doorheen slaan met z’n allen. Ondanks dat het even aanpassen is.
<3