Uiteraard had ik voordat ik moeder werd wel een beeld van hoe ik als mama zou zijn. Ik bedoel; ik werk met kinderen en weet dan ook wel een beetje wat voor een persoon ik zou zijn. Echter, hoor ik vaak om me heen dat ik wel érg makkelijk ben. Het heeft me aan het denken gezet… Want is dit eigenlijk zo?
Met vallen en opstaan
Laten we starten met het feit dat ik misschien inderdaad wel wat makkelijk ben. Inmiddels is Noa 11 maanden en volop aan het ontdekken en klauteren. Meneer vind het prachtig om aan de tafel te lopen of bij de dressoir kast te staan. De ochtenden ben ik altijd het hem thuis; waardoor ik soms wel eens wegloop en hem ergens laat staan. Ik zet thee, ben bezig met zijn hapje voorbereiden. Ook als hij bij de tv staat loop ik nog wel eens weg. Ik ga niet naar boven toe maar laat hem zelf dit soort dingen ontdekken. Hij valt. Ja, dat doen kinderen nou eenmaal. Had ik sommige vallen kunnen voorkomen? Waarschijnlijk wel.
Echte gevaarlijke situaties voorkom ik uiteraard. Ik laat hem niet met scharen spelen 😉 Maar ik ben wel een moeder die me daar niet zo snel zorgen om maakt. Van vallen en opstaan leren ze tenminste. Toch in mijn omgeving merk ik dat andere voorzichtiger zijn dan ikzelf met Noa en dat zet me wel eens aan het denken. Daarbij wil ik ook even vertellen dat Noa een zeer hoge pijngrens heeft. Je hoort hem alleen echt huilen als er écht iets mis is (hard gevallen, ziek/koorts…) Dit maakt het voor mij als moeder makkelijker; aangezien hij niet om alles loopt te piepen.
Een voorbeeld; M. vind het namelijk niets dat ik hem aan de tafel laat banjeren. Met 1 hand houdt hij de tafel vast, de andere is los en zo loopt hij rondjes. Ik zit zelf dan bij hem in de buurt op de bank of tafel maar laat hem dit zelf doen. M. is het liefste gelijk bij hem en houd hem dus nauwlettend in de gaten en staat al klaar hem op te vangen als hij zou kunnen vallen.
Nog meer voorbeelden. Er wordt mij gevraagd of ik het niet eng vind met Cornoa en de kleine man. Tsja; tuurlijk maak ik me soms wel zorgen maar meer dan wat ik al doe kan ik niet doen. Ik was mijn handen en raak zijn gezicht niet aan. Misschien ben ik er te nuchter in; maar ik probeer juist voor hem het zo normaal mogelijk te laten lopen. Of het feit dat hij valt en mensen in rep en roer zijn. Ik heb daar weinig last van; troost Noa en vertel hem dat het niet zo handig was. Om hem later weer precies hetzelfde te zien uitproberen. (waarbij ik wel eventjes wat dichterbij ga zitten ter ondersteuning)
Een tijdje terug viel Noa lelijk; op zijn voorhoofd op de punt van de tafel. Auw. Echter, hadden we eerst van die driehoekjes op de tafel ter bescherming maar meneer pulkte deze eraf en stopte deze in zijn mond. gevolg; die dingen plakte totaal niet meer en waren nutteloos. Hij had een flinke jaap in zijn voorhoofd met daaromheen een grote blauwe plek, die later alle kleuren van de regenboog had. Vervelend; maar toch ook iets wat hij moet leren. Noa is nog erg onbevangen.. Hij wil graag los lopen maar kan dit nog niet. Hij heeft nog geen besef dat hij qua stabiliteit nog niet daar is qua zelf lopen. Hij probeert dus van alles uit wat hij soms nog niet helemaal onder de knie heeft.
Zelfstandigheid
Ik ben een moeder (en ook pedagogisch medewerker) die zelfstandigheid hoog in het vaandel heeft staan. Ga het zelf maar ontdekken en ondervinden. Daarbij is Noa een echte ondernemer en wíl ook heel veel zelf doen. Ik bied hem dit dan ook allemaal aan. Hij heeft een eigen anti lek beker zodat hij zelf kan drinken. Hij wil iets pakken waar hij net niet bij kan, probeer er maar bij te komen. Brood eten? Probeer het zelf maar in je mond te stoppen. Het scheelt dat hij er ook zeker interesse in heeft en soms zelfs boos wordt als je hem wilt helpen.
Of deze makkelijkheid weggaat als hij wat ouder is? Wie weet. Misschien wel, misschien blijft het zo. Voorzichtig ben ik sowieso wel met hem; maar ik ben gewoon wat meer van het rouwdouwen (een echte jongens mama denk ik dan) en dingen zelf ondervinden. Wel denk ik dat ik straks wat voorzichtiger ben als meneer zelf gaat fietsen, zelf buiten mag spelen of naar opa & oma (die in de buurt wonen) mag gaan. We hebben hier tegenover een sloot en met buiten spelen mag hij er echt pas heen als hij een zwemdiploma heeft. Als je er dus zo over nadenkt heeft het makkelijk zijn dus ook wel zijn grenzen.
Hoe ben jij als moeder? Makkelijk of juist (over)bezorgd? En hoe denk jij dat als je kids had hierin zou staan?
Mijn website maakt gebruik van cookies, ik ben wettelijk verplicht je dit te laten weten. Niet die lekkere chocolade variant maar de cookies die persoonlijke gegevens opslaat.
Zelf heb ik geen kinderen, dus kan ik er niet veel over zeggen. Wel denk ik dat ouders in deze tijd vaak te bezorgd zijn. Als ik zie waarvoor veel ouders de huisarts bellen, dan verbaas ik me daar echt over. Ouders bellen serieus als hun peuter tijdens het lopen op zijn knie is gevallen, of als hun baby een keer niest. Kinderen kunnen straks echt niks meer hebben met die overbezorgdheid. Eerlijk gezegd denk ik dus dat ik het zelf net als jij zou aanpakken!
Dat is zeker waar. Kinderen worden soms grootgebracht in een bubbel en alles wordt voor ze gedaan en weggehaald zodat ze zelf eigenlijk niets ondervinden. Ik zie dat zeker ook wel eens gebeuren op werk. Ach ieder zijn eigen ding. Dan ben ik maar wat makkelijker 😉
Zelf geen kinderen dus moeilijk te zeggen. Maar het lijkt mij dat een kind het meeste leert als je het zelf dingen laat ontdekken en een soms fout laat gaan. Als het veilig is 🙂 .
Dat zeker; laten ontdekken in een veilige omgeving.
Ik ben binnenkort mama en ik vraag me soms wel af hoe ik als mama ga zijn. Ik vind jouw aanpak alleszins niet te losjes. Ik vind het net ook belangrijk dat kinderen zelfstandig leren zijn en zelf dingen mogen ontdekken. En dan wil ik graag aan de zijlijn supporteren – figuurlijk dan, ik hoop niet dat ik dat echt ga moeten doen, haha – en er zijn als mijn kind mij nodig heeft.
En inderdaad, elk kindje is anders. Noa heeft er duidelijk wel behoefte aan om zo ‘los’ gelaten te worden dus dan is het voor hem ook alleen maar fijn dat jij dat kan denk ik 🙂 Niet meer aan jezelf twijfelen!
Gek he om te beseffen dat je over een tijdje mama bent… Ben echt zo benieuwd! <3
tsja er zullen vast straks als hij ouder is ook dingen zijn dat ik nu zeg NEEEEEN zou ik nóóit doen. Ik ben sowieso terug gekomen van het woordje nooit, aangezien ik ook geen kids wilde 😉 Thanks voor je lieve reactie. Ik twijfel ook zeker niet; echter viel het me op dat er ineens zoveel mensen het in mijn ogen lastiger doen.
Ohja. En je mail he.. Dat wordt een meer jaren plan ben ik bang haha. Ik ga er van de week als Noa slaapt eventjes voor zitten<3
Ik denk als moeder zijn iedereen een andere gedacht had. Ik dacht steeds dat ik geen strengen moeder ging zijn, maar ik ben dat juist wel. Aan de andere kant dacht ik ook van zo zou ik nooit willen zijn, maar dat ben ik stiekem dan wel dat hem soms vertroeteld.
Ik denk dat je het goed aanpakt. In elk geval zou ik er zelf ook wel zo in staan. Ze moeten uiteindelijk toch zelf de wereld ontdekken. Je kunt ze niet voor eeuwig aan het handje vast blijven houden.
Ik denk dat je het prima aanpakt. Moest ik kinderen hebben, zou ik het ook zo doen.
Eens vallen en dan weer opstaan, dat hoort bij het leven. Eerst letterlijk, als kleintje, later ook figuurlijk als volwassene 😉
Ik denk dat ik eerder overbezorgd ben, maar Anna valt ook nooit en als ze valt dan is hek van de dam. Maar goed, dat laatste kan ook komen omdat wij dan heel bezorgd op haar afkomen gestormd 😉 Ik probeer mezelf er van te weerhouden om de hele tijd ‘pas op’ te zeggen, maar goed ik ben ook niet perfect 😉
Nou! Mag Noa niet met scharen spelen? Tssss.
Ik was ook makkelijk, denk ik. Ik vond zelfstandigheid ook heel belangrijk. Goed voor hun zelfvertrouwen. En vallen doen ze toch wel, hoor. Meestal gaan dreumesen die vallen ook pas huilen als iemand in de omgeving ‘oei’ of ‘ahhh’ roept. Binnen kan dat allemaal niet zoveel kwaad; buiten is het wat anders inderdaad. Ik heb een beetje het idee dat de kinderen nu vaak overbeschermd worden. Alle hobbels op hun pad worden door hun ouders weggehaald. Ze mogen niet vuil worden, zich geen pijn doen en ze krijgen altijd hun zin. Die kinderen krijgen geen leuk leven, hoor. Er is zelfs een term voor maar die ben ik even kwijt…
Jij doet het dus anders. Prima, toch?
Oh ja! Helicopters-ouders! 😄
Ik heb natuurlijk geen moederervaring, maar ik denk zelf ook juist dat zo’n makkelijke aanpak beter werkt dan een heel beschermende opvoeding. Als kind moet je natuurlijk ook deels dingen leren door vallen en opstaan. Soms letterlijk. Als je een keer valt, weet je de volgende keer dat dat dus blijkbaar geen slim plan is.
Maar goed, ik heb geen kinderen, dus dat is natuurlijk nog makkelijk praten, haha.
Ik denk dat dit juist een heel goede aanpak is! Van mezelf weet ik het niet, maar ik denk dat ik misschien iets te veel de neiging zou hebben om in te grijpen, terwijl ik denk dat meer loslaten beter is.
Dan was ik ook een makkelijke moeder en het is helemaal goed gekomen.
Ik ben van mening dat kinderen zelf de wereld moeten ontdekken. Zo leren ze gevaar inschatten, consequenties overzien (dat laatste daar is Noa nu nog te jong voor maar dat komt nog wel) en nog wat belangrijke lessen. De belangrijkste voorwaarden om zelf de wereld te ontdekken is vertrouwen in jezelf hebben en weten dat je ouders altijd in de buurt zijn voor het geval het mis gaat.
Dat zit voor Noa wel goed.
Ik denk dat een moeder (of vader) die alleen maar bezig is om een kind te entertainen, het kind geen seconde uit het oog verliest, elke gevaarlijke situatie oplost juist de makkelijke ouders zijn. Die leren hun kind niet wat het leven inhoud.
Zo sta ik er dus zeker ook in. Echter, had ik wat vraagtekens boven mijn hoofd aangezien er in mijn omgeving zoveel mensen zijn die er anders naar kijken.. Misschien ben ik inderdaad te makkelijk maar ik denk dat Noa er inderdaad alleen maar baat bij heeft. Hij doet nu al een aantal dingen ‘zelf’ (met hulp)
Dan was ik ook een vrij makkelijke moeder denk ik, kon mij zelfs ergeren aan ouders die over bezorgd waren ooit, hahaha en misschien nu nog. Sterker nog, ik heb natuurlijk het hele gebeuren na de bevalling van mijn kind mee gemaakt, maar nu ook van kleinzoon, en jeetje mina…. ik krijg nog vlekken in mijn nek van wat er na de geboorte allemaal zou moeten voor je het kindje op mag pakken…. of wat wel en niet mag, kom op zeg!
Grrrrrrrrrr, zoals gezegd, krijg nog vlekken in mijn nek, en hoe vaak ik niet heb gezegd in een paar dagen tijd; “Hoe oud ben jij nu ook alweer?” Wil jij niet weten. 😉
Zegt dit genoeg? hahaha Maar ook hier, binnen huis… met vallen en opstaan… en buiten spelen was inderdaad een ander verhaal, maar ook daar… het ging zoals het ging, en het is gewoon belangrijk te kijken naar je eigen kind, en te zien wat wel en niet kan! Elk mens is anders, ook je kind is anders dan jij, of de papa, of wie dan ook! Zo ook de ontwikkeling.
X
Ergeren aan andere ouders die overbezorgd zijn doe ik niet zo snel; ieder zijn ding denk ik dan. Maar snap zeker wel je frustratie met wat ‘er allemaal wel niet mag’